miércoles, 13 de junio de 2012

Farenheit 451

Tema:
     La película va de un bombero que empezó a leer libros y le gusto tanto que siguió leyendo.

Argumento:
     La película trata sobre un hombre que era bombero y se dedicaba a quemar libros  hasta que un día  empezó a leer un libro y le gusto. Su mujer lo vio y se lo dijo a los bomberos ,fueron a su casa y quemaron todos los libros menos uno que llevaba el encima , su capitán se lo intento coger pero el no le dejo . El capitán  le iba a disparar cuando el con un lanzallamas le disparo y lo mato y el se fue a vivir con los hombres-libro y se entero de un montón de historias.

Opinión personal:
     La película me gusto mucho. Porque me senti muy relacionado con algún personaje. La parte que más me gusto fue cando el bombero se cogio un libro de los que iba a quemar y lo leyo le gusto tanto que siguio leyendo.

viernes, 8 de junio de 2012

Ray Bradbury

Ray Douglas Bradbury (WaukeganIllinois22 de agosto de 1920 - Los ÁngelesCalifornia5 de junio de 20121 2 ) fue un escritor estadounidensede misterio del género fantásticoterror y ciencia ficción. Principalmente conocido por su obra Crónicas marcianas (1950) y la novela distópica Fahrenheit 451 (1953).
Su familia se mudó varias veces desde su lugar de origen hasta establecerse finalmente en Los Ángeles en 1934. Bradbury fue un ávido lector en su juventud además de un escritor aficionado. No pudo asistir a la universidad por razones económicas. Para ganarse la vida, comenzó a venderperiódicos. Posteriormente, se propuso formarse de manera autodidacta a través de libros, comenzando a realizar sus primeros cuentos. Sus trabajos iniciales los vendió a revistas, a comienzos del año 1940. Finalmente, se estableció en California, donde continuó su producción hasta su deceso.Existe un asteroide llamado (9766) Bradbury en su honor.Murió el 5 de junio de 2012 a la edad de 91 años en Los Ángeles, California. A petición suya, su lápida funeraria, en el Cementerio Westwood Village Memorial Park, lleva el epitafio: «Autor deFahrenheit 451».


Fahrenheit 451 fue una de sus novelas más famosas y se 


rodo una película con el mismo nombre.



miércoles, 6 de junio de 2012

Cantabria.

Cantabria

1º Día

El día 28 de mayo salimos a la excursión de fin de curso a las 8:30.
Pusimos rumbo a Mondoñedo donde pararíamos a descansar y a ver la catedral.
Cogimos el autobús con rumbo a Oviedo donde paramos a comer,ver la catedral y conocer un poco la ciudad. Luego ya salimos a Cantabria.
Una vez que llegamos tuvimos que bajar del autobús ya que no cogía hasta el albergue. Nos presentaron a los monitores, cenamos y fuimos a jugar con los monitores.

                                                2º Día

Nos vinieron a levantar muy temprano: ¡Buffff que pereza! a las 9:00 tuvimos que desayunar.
Aquel día fuimos a Cabárceno y vimos muchos animales y un espectáculo de aves rapaces. Después fuimos al pueblo de las tres mentiras es decir Santillana del mar y vimos la Neocueva.
Cenamos y fuimos a jugar a la plaza.

                                                 3º Día

Nos volvieron a levantar pronto y desayunamos tuvimos que vestirnos el traje de neopreno y un chaleco salvavidas ya que teníamos que hacer el descenso en canoa por el río Deva solo hicimos 5 km que pena. Comimos en el albergue. Por la tarde fuimos a la cueva El Soplao tenia muchas estalactitas, estalagmitas y había muchas concentraciones.Cenamos y hicimos una orientación nocturna.  


                                                4º Día


Otra vez levantarse pronto y desayunamos fuimos a Potes donde vimos muchas cosas importantes luego fuimos a los Picos de Europa a los que subimos en teleférico y en los Picos  hicimos una pelea de bolas de nieve. Bajamos a San Vicente de la Barquera. Volvimos al albergue, cenamos y fuimos a la discoteca.


                                               5º Día 


Fuimos a desayunar y luego fuimos al autobús y pusimos rumbo a Cangas. Paramos en Cudillero y luego en Ribadeo a comer. Cuando llegamos estaban todos los padres esperándonos.


Me encantaría repetir.












  

jueves, 24 de mayo de 2012

La canción del pirata


Con diez cañones por banda,
viento en popa a toda vela,
no corta el mar, sino vuela,
un velero bergantín;
bajel pirata que llaman
por su bravura el Temido
en todo el mar conocido
del uno al otro confín.

La luna en el mar riela,
en la lona gime el viento
y alza en blando movimiento
olas de plata y azul;
y ve el capitán pirata,
cantando alegre en la popa,
Asia a un lado, al otro Europa,
Y allá a su frente Estambul:

-Navega, velero mío,
  sin temor
que ni enemigo navío,
ni tormenta, ni bonanza
tu rumbo a torcer alcanza,
ni a sujetar tu valor.

Veinte presas
hemos hecho
a despecho
del inglés
y han rendido
sus pendones
cien naciones
a mis pies.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza y el viento;
mi única patria, la mar.

Allá muevan feroz guerra
ciegos reyes
por un palmo más de tierra,
que yo tengo aquí por mío
cuanto abarca el mar bravío
a quien nadie impuso leyes.

Y no hay playa
sea cualquiera,
ni bandera
de esplendor,
que no sienta
mi derecho
y dé pecho
a mi valor

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza y el viento;
mi única patria, la mar.

A la voz de ¡barco viene!,
es de ver
cómo vira y se previene
a todo trapo a escapar:
que yo soy el rey del mar
y mi furia es de temer.

En las presas
yo divido
lo cogido
por igual:
sólo quiero
por riqueza
la belleza
sin rival.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza y el viento;
mi única patria, la mar.
¡Sentenciado estoy a muerte!
Yo me río:
no me abandone la suerte,
y al mismo que me condena
colgaré de alguna antena
quizá en su propio navío.

Y si caigo,
¿qué es la vida?
Por perdida
ya la di
cuando el yugo
del esclavo
como un bravo sacudí.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza y el viento;
mi única patria, la mar.

Son mi música mejor
aquilones,
el estrépito y temblor
de los cables sacudidos
del negro mar los bramidos
y el rugir de mis cañones.

Y del trueno
al son violento,
y del viento,
al rebramar,
yo me duermo
sosegado,
arrullado
por el mar.

Que es mi barco mi tesoro,
que es mi Dios la libertad;
mi ley, la fuerza y el viento;
mi única patria, la mar.

miércoles, 23 de mayo de 2012

¡Nos vamos a Cantabria!

     El día 28 nos vamos a Cantabria, es nuestra excursión de fin de curso.
Salimos del colegio a las 8:30 rumbo a Cantabria. Pararemos un rato en Mondoñedo y pondremos rumbo a Oviedo. Luego pararemos a comer en Oviedo y de paso conoceremos la ciudad. A las 19:00 llegaremos al albergue "El Cantú" una vez allí nos presentaran los monitores y personal, nos repartirán las habitaciones,cenaremos y nos entretendremos.


Al siguiente día desayunaremos a las 9:00 y a continuación iremos al Parque de Naturaleza de Cabárceno entraremos a las 11:00. De seguido comeremos de picnic y por la tarde a las 5:30 visitaremos la replica de la Cueva de Altamira y Santillana del Mar.


El tercer día, de nuevo desayunaremos a las 9:00 y por la mañana iremos al descenso en canoa por el río Deva.
Comeremos en el albergue y por la tarde nos iremos a la Cueva del Soplao.
Y después iremos al albergue a cenar y entretenernos.


El cuarto día como siempre desayunaremos a las 9:00 y iremos todo el día a los Picos de Europa, comeremos de picnic y por la noche haremos una fiesta de despedida en un pub.


El último día desayunaremos a las 9:00 y visitaremos el Parque Multiaventura o visitaremos los Lagos de Covadonga.
Comeremos a las 14:00 y a las 15:00 regresaremos al destino y llegaremos sobre las 23:00.



































martes, 15 de mayo de 2012

As guerras


Os conflitos do século XX

O século XX coñeceu dúas grandes guerras que causaron grande impacto no mundo e que tiveron unhas características ata daquela descoñecidas.
A Primeira Guerra Mundial

A Primeira Guerra Mundial, tamén chamada a Gran Guerra, desatrollouse entre o 28 de Xulio de
1914 e o 11 de novembro de 1918. Involucrou a todas as grandes potencias do mundo, que se alindaron en dous bandos enfrontados: por un lado, os Alianza da Triple Entente, e, polo outro, as Potencias Centrales da Triple Alianza.
No curso do conflito, foron mobilizados máis de 70 millóns de militares, incluíndo 60 millóns de europeos, tornándose unha das maiores guerras da historia. Matou a máis de 9 millóns de combatentes, moitos por mor dos avances tecnolóxicos da industria de armas, que se enfureceu contra infantería que foi usado en grandes cantidades e imprudente.

A Segunda Guerra Mundial

La Segunda Guerra Mundial foi un conflito militar global que se desatrollou entre 1939 e 1945. Nel víronse implicadas a maior parte das naciones do mundo, incluídas todas as grandes potencias, alienadas en dous alianzas militares opostas: os Aliados e as Potencias del Eje. Foi la maior contenda bélica da Historia, con máis de 100 millóns de militares mobilizados e un estado de «guerra total» en que os grandes contendentes destinaron toda súa capacidade económica, militar e científica ao servizo del esforzo armamento, borrando la distinción entre recursos civiis e militares. Marcada por feitos de enorme significación que incluíron a morte masiva de civiis, o Holocausto e o uso por primeira e última vez de armas nucleares no conflito militar, la Segunda Guerra Mundial foi o conflito máis mortífero na historia da humanidade, con un resultado final de


As bombas atómicas


Hiroshima
Hiroshima (広島市Hiroshima-shi) es la capital de laprefectura de Hiroshima, en la región de Chugoku, al oeste de Japón.
La Segunda Guerra Mundial y la bomba atómica
La ciudad fue escenario del primer bombardeo atómicode la historia, el 6 de agosto de 1945, en el final de laSegunda Guerra Mundial, por el bombardero estadounidense Enola Gay, ordenado por el ex presidente Harry Truman. Este acto bélico, cuyo objetivo fue la rendición rápida e incondicional de Japón a los Estados Unidos, produjo la muerte de alrededor de 120.000 japoneses, en su casi totalidad civiles, dejando un saldo de casi 360.000 heridos, entre los cuales gran cantidad presenta variaciones y mutaciones genéticas debido a la radiación a la cual estuvieron expuestos. Los percances biológicos y anatómicos, por tanto, persisten hasta nuestros días dentro de la población japonesa.
La adelfa es la flor oficial de la ciudad de Hiroshima, ya que fue la primera en florecer de nuevo después de la explosión de la bomba atómica en 1945.


Nagasaki
 (Nagasaki-shi) es la capital y la mayor ciudad de laprefectura de Nagasaki, ubicada sobre la costa sudoeste de Kyushu en Japón.




viernes, 4 de mayo de 2012

Paz-Andrade


Valentín Paz-Andrade

Valentín Paz-Andrade, nado no barrio pontevedrés de Lérez o 23 de abril de 1898 e falecido en Vigo o 19 de maio de 1987, foi un xurista, economista, político, empresario, escritor, poeta e xornalista galeguista. En 2012 adicaráselle o Día das Letras Galegas.

Actividade antes da guerra civil

Comezou a interesarse na literatura e na cultura de Galicia da man do seu tío, o poeta Xoán Bautista Andrade. Foi tamén el quen lle presentou a Castelao, un dos intelectuais que máis influíron na súa obra, cando este fixou a súa residencia en Pontevedra, en 1916.
En xullo de 1922 nace o xornal Galicia. Diario de Vigo, do que nun primeiro momento é redactor xefe, e dende o mes de agosto director, ata a súa desaparición o 15 de setembro de 1926, pechado na ditadura de Primo de Rivera. En xullo de 1924 foi detido pola publicación de dous artigos en Galicia, polos que tivo que pagar unha multa e permanecer no cárcere quince días.
En 1934, cando con ocasión do Bienio Negro foron desterrados -o 23 de novembro- Castelao a Badaxoz e Bóveda a Cádiz, Paz Andrade asumiu -con moitas reticencias- a Secretaría Política do Partido Galeguista.
Ti sabes ben que eu non podo nin quixen endexamais furtarme a ningún esforzo pol-a Causa. Menos podería facel-o si ti es quen o recrama, e nun intre como o de agora. Mais compre enfocar as cousas abxetivamente, pola cara da eficacia. E xusgo que nin o Partido lle convén o que propós, nin eu me atopo en situación de encarar esa responsabilidade
Carta a Castelao, 3 de decembro de 1934.

Obra

Como poeta formou parte da Xeración de 1925 e na maior parte da súa obra poética evidénciase unha motivación patriótica, como se pode observar en Soldado da morte (1921), Pranto matricial (1954), en que evoca a morte de Castelao e que foi reeditada en 1975 en cinco linguas; Sementeira do vento (1968), en que canta a paisaxe e a xente galega, ademais do exilio e o amor ausente; Cen chaves de sombra (1979) e Cartafol de homenaxe a Ramón Otero Pedrayo (1986), en que incluíu as composicións dedicadas ao autor ourensán.



CANDO TI VOLVAS

NA MATRICIAL GALIZA, SEMPRE TÚA,
que dende a Torre de Hércules ao Miño
un facho acenderá por cada illa,
cando ti volvas polo mare;
de toxo unha fogueira en cada monte,
cando ti volvas polo mare;
dos castros na coroa unha cachela,
cando ti volvas polo mare;
unha loura candea en cada pino,
cando ti volvas polo mare;
o seu cirio de frouma os alciprestes,
cando ti volvas polo mare;
luces de ardora branca en cada mastro,
cando ti volvas polo mare;
un farol mariñeiro en cada dorna,
cando ti volvas polo mare;
veliñas á xanela en cada casa,
cando ti volvas polo mare;
e as pérolas das bágoas derramadas,
cando ti volvas polo mare;
cando ti volvas polo mare...

Galiza, 1954
O que todo galego choraría...

CHORA, TERRA, teu pranto
das augas e dos eidos e dos ares,
as vivas páreas cósmicas da reza,
en mantelo de brétemas envoltas
que noso fin ao noso orixe ligan.
[...]

Escultura a Valentín Paz-Andrade de Cesar Lombrera
chamada A tertulia do Moderno.

 Pablo,Marta,Ancor y Andrea Mar.

martes, 24 de abril de 2012

Descripción

 
O muíño de Fausto

 


      Asoma o día sobre as árbores do muíño de Fausto, derretendo as frescas gotas de rocío que a noite deixou sobre as verdes follas.
      A auga clara e cristalina corría alegremente entoando a súa eterna cantinela, mais agora o canto dos paxariños acompaña a súa melodía, animando así a chegada da esperada primavera.

jueves, 19 de abril de 2012

A época do liberalismo e da industrialización.


A época do liberalismo e da industrialización.

O absolutismo.

No século XVII, os monarcas europeos concentraban todos os poderes: gobernaban, cobraban impostos, dirixían a política exterior e os exércitos, elaboraban as leis e eran xuíces supremos.
A monarquía tiña unha orixe divina e o rei non respondía dos seus actos perante ninguén. Era un monarca absoluto. Luís XIV  de Francia foi un modelo de monarca absoluto.
                                    Nova dinastía en España
   Carlos II, ao morrer sen descendencia en 1700, deixou como herdeiro dos seus reinos a Filipe V, principe frances da dinastía dos Borbón e neto de Luís XIV, que tiña o apoio de Francia e de Castela.


     Outros paises europeos, por temor a que o seu reinado reforzase o poder de Francia, preferían como rei de España ao arquiduque  Carlos de Austria, que tiña o apoio da Coroa de Aragón.


     Esta disputa pola Coroa española foi a orixe da Guerra de Sucesión, que rematou en 1714 co recoñecemento de Filipe V como rei de España.


                                  O absolutismo borbónico


     Filipe V  reorganizou o sistema político español e estableceu unha forma de goberno absolutista.
  
     En primeiro lugar, aboliu a lingua, as leis e as institucións da Coroa de Aragón (Aragón, Cataluña, Valencia e Baleares), que se opuxera ao seu reinado.


      Pola contra, o País Vasco e Navarra, que o apoiaran na Guerra de Sucesión, conservaron parte das súas leis tradicionais (foros).


     En segundo lugar, unificou o sistema político e concentrou nas súas mans todo o poder, que exercía a través dos seus ministros e funcionarios.


     O territorio español dividiuse en provincias, cada unha das cales era gobernada por un capitán xeral, nomeado polo rei.


     Na segunda metade do século XVIII reinou en España Carlos III, que se preocupou pola modernización e o aumento da riqueza do país. Por iso fomentou o desenvolvemento da agricultura, da industria e do comercio.

martes, 17 de abril de 2012

El siglo de oro


El siglo de oro

La poesía en el siglo de oro:
Estéticamente, el barroco se caracterizó, en líneas generales, por la complicación de las formas y el predominio del ingenio y el arte sobre la armonía de la naturaleza, que constituía el ideal renacentista.

Lope de Vega

Lope Félix de Vega y Carpio nació en Madrid en el año 1562. Fue niño precoz ya que desde la tierna infancia demostró facilidad para las letras, escribiendo tanto en español como en latín poesías, traducciones y primeras comedias. Aunque de cuna humilde, su destreza literaria lo llevó a codearse con la nobleza de la época. Falleció en Madrid en 1635.

Francisco de Quevedo

Francisco Gómez de Quevedo Villegas y Santibáñez Cevallos, conocido como Francisco de Quevedo. Madrid,14 de septiembre de 1580 fue un escritor español del siglo de oro. Se trata de unos de más destacados de la historia de la literatura española y es especialmente conocido por su obra poética, aunque también escribió obras narrativas y obras dramáticas. También tiene una gran obra pícara: El Buscón.
Falleció el 8 de septiembre de 1645

Garcilaso de la Vega.

Garcilaso de la Vega (Toledo, entre 1498 —quizá algunos años antes a partir de 1494— y 1503Niza, Ducado de Saboya, 14 de octubre de 1536 ) fue un poeta y militar español del Siglo de Oro, considerado uno de los escritores en español más grandes de la historia. A mi personalmente me gustaría recomendar uno de sus sonetos llamado Apolo y Dafne.


Miguel de Cervantes


Miguel de Cervantes Saavedra (¿Alcalá de Henares?, 29 de septiembre de 1547Madrid, 22 de abril de 1616) fue un soldado, novelista, poeta y dramaturgo español.
Es considerado una de las máximas figuras de la literatura española y universalmente conocido por haber escrito Don Quijote de la Mancha, que muchos críticos han descrito como la primera novela moderna y una de las mejores obras de la literatura universal. Se le ha dado el sobrenombre de «Príncipe de los Ingenios».
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez (Sevilla, hacia el 5 de junio de 1599[1]Madrid, 6 de agosto de 1660), conocido como Diego Velázquez, fue un pintor barroco, considerado uno de los máximos exponentes de la pintura española y maestro de la pintura universal.
Pasó sus primeros años en Sevilla, donde desarrolló un estilo naturalista de iluminación tenebrista, por influencia de Caravaggio y sus seguidores. A los 24 años se trasladó a Madrid, donde fue nombrado pintor del rey Felipe IV y cuatro años después fue ascendido a pintor de cámara, el cargo más importante entre los pintores de la corte. A esta labor dedicó el resto de su vida. Su trabajo consistía en pintar retratos del rey y de su familia, así como otros cuadros destinados a decorar las mansiones reales. La presencia en la corte le permitió estudiar la colección real de pintura que, junto con las enseñanzas de su primer viaje a Italia, donde conoció tanto la pintura antigua como la que se hacía en su tiempo, fueron influencias determinantes para evolucionar a un estilo de gran luminosidad, con pinceladas rápidas y sueltas.




viernes, 13 de abril de 2012

Obra de teatro


A torre do demo

(Na torre do demo)

Corbillón: ¿Que pode facer hoxe?,xa non sei que cousa malvada facer. Xa matei un dragón, xa destruín un reino...¿Que me queda por facer?Xa o teño raptarei a princesa Marta.

(mentres tanto no reino)

Rei: Princesa ven aquí téñoche que encomendar unha gran tarefa.

(entrando na escena)
Princesa: ¿Cal é esa tarefa meu pai?
Rei: Tes que ir a xunto do cabaleiro Ivan e dicirlle que estamos en guerra con Roma.
Princesa: Vale meu pai irei.
(Vanse de escena)
(Corbillón entra en escena)
Corbillón: Así que a princesa sae sola do castelo e o mellor momento para collela, escondereime por aquí.
(A princesa sae do castelo)
Princesa: Por fin saín do castelo, agora podei ir a ver a o meu amor.
Corbillón: Princesa agora eres miña. Cerbero.
Princesa: Soltameeeee.
Corbillón: Cálate xa vasme romper os tímpanos.
Princesa: Non me da a ganaaaa.
Corbillón: Cerbero collela xa.
Cerbero: E que pesa moito.
Princesa: Me estas chamando gorda.
Cerbero: Sinceramente...Si.
Corbillón: Deixar xa de pelexar e collela.
Cerbero: Vale.

(Chegando a torre)
Cerbero: Xa non podo máis con esa gorda.
Princesa: Eu non son gorda solo estou un pouco rechea.
Corbillón: Calades xa o os converto en sapo que para algo son demo.

(Xa na cima)
Cerbero: Hai meus osiños como me doen.
Princesa: (dubitativa)¿Para que me queres?
Corbillón: Querote para atraer a o cabaleiro Iván. E así quitarlle a sua gran espada.
(Mentres tanto no castelo)
Rei: Fai xa moito que non chega a princesa ¿pasarialle algo? Non sei pero mandarei un garda a buscala.
(O garda chega ao castelo do cabaleiro)

Garda: ¿Viche a gran princesa?
Cabaleiro: Non aquí non chegou nadie.
Garda: Pois irei a buscala.
Cabaleiro: Eu tamén irei. Cabalo ven aquí.
(Entra en escena)
Cabalo: Xa bou.
Cabaleiro: Apura que temos que rescatar a princesa.
Cabalo: Veña monta que vamos.
(Saen de escena)
Corbillón: Cerbero fai que cale xa esa princesa.
Cerbero: Non podo, non podo xa me doen as miñas orellas como grita.
Princesa: Se me soltades calo.
Cerbero: Vamos a liberala.
Corbillón: Nin se che ocorra Cerbero se non che corto a cola.
(Mentres tanto no bosque.)
Cabalo: Baixa xa ou te tiro.
Cabaleiro: Non, eu nunca me baixo do meu cabalo mentres buscamos a alguén.
Cabalo: Así que si.(O cabalo se levanta e tira ao cabaleiro)
Cabalo: Xa te avisei.
Cabaleiro: Para xa que quero subir a o teu lombo.
Cabalo: Para que se xa esta hai o castelo de Corbillón e mira alí esta a princesa.
Cabaleiro:Xa vou a por ti princesa.
(Xa na cima.)
Cabaleiro:Mima como cansa subir esta torre.
(Sona o ruído dun ascensor.)
Cabalo: Que cansado estas. ¿Subiches polas escaleiras?
Cabaleiro: Si.
Cabalo: Jajaja. ¿Non viches o ascensor?
Cabaleiro: Non.
Corbillón: Cabaleiro.
Cabaleiro: Corbillón.
Corbillón: Cerbero atacalle.
(O cabaleiro saca a espada e o cerbero lle traba de alí a cinco segundos o cabaleiro morre. )
Corbillón: Por fin teño a gran espada.
(Aparece o rei e mata a Corbillón)
Rei: Por fin matei a mala besta deste mundo.
Princesa: Moitas grazas meu pai, pero aun
así meu gran amor esta morto.
Rei: Xa o sei cariño meu, pero agora vamos para a casa. Logo gardarei esta espada.
Cerbero: Pobre amo meu, bueno agora queda todo esto para mín.
(Xa no castelo)
Rei: Hoxe celebrarei unha festa en honor a morte daquel malvado demo.
Cerbero: Agora e o meu momento para envelenar a o rei.
(Ao día seguinte o rei morre)
Princesa: Que mala sorte teño.Buaaaaa.
Cabalo: ¿Agora eu con quedo?
Cerbero: ¿E eu con quen?
Princesa: Podedes quedar conmigo.
Cabalo: Paréceme ben, ¿e a ti?
Cerbero: A min tamén me parece ben.
Princesa: Vale, decidido quedades comigo pero tedes que ter un nome. O cabalo pódeste chamar Neve xa que eres branco.
Neve: Vale.
Princesa: E ti cerbero pódeste chamar Fogo polo teu color vermello.
Fogo: Vale paréceme ben.