martes, 24 de abril de 2012

Descripción

 
O muíño de Fausto

 


      Asoma o día sobre as árbores do muíño de Fausto, derretendo as frescas gotas de rocío que a noite deixou sobre as verdes follas.
      A auga clara e cristalina corría alegremente entoando a súa eterna cantinela, mais agora o canto dos paxariños acompaña a súa melodía, animando así a chegada da esperada primavera.

jueves, 19 de abril de 2012

A época do liberalismo e da industrialización.


A época do liberalismo e da industrialización.

O absolutismo.

No século XVII, os monarcas europeos concentraban todos os poderes: gobernaban, cobraban impostos, dirixían a política exterior e os exércitos, elaboraban as leis e eran xuíces supremos.
A monarquía tiña unha orixe divina e o rei non respondía dos seus actos perante ninguén. Era un monarca absoluto. Luís XIV  de Francia foi un modelo de monarca absoluto.
                                    Nova dinastía en España
   Carlos II, ao morrer sen descendencia en 1700, deixou como herdeiro dos seus reinos a Filipe V, principe frances da dinastía dos Borbón e neto de Luís XIV, que tiña o apoio de Francia e de Castela.


     Outros paises europeos, por temor a que o seu reinado reforzase o poder de Francia, preferían como rei de España ao arquiduque  Carlos de Austria, que tiña o apoio da Coroa de Aragón.


     Esta disputa pola Coroa española foi a orixe da Guerra de Sucesión, que rematou en 1714 co recoñecemento de Filipe V como rei de España.


                                  O absolutismo borbónico


     Filipe V  reorganizou o sistema político español e estableceu unha forma de goberno absolutista.
  
     En primeiro lugar, aboliu a lingua, as leis e as institucións da Coroa de Aragón (Aragón, Cataluña, Valencia e Baleares), que se opuxera ao seu reinado.


      Pola contra, o País Vasco e Navarra, que o apoiaran na Guerra de Sucesión, conservaron parte das súas leis tradicionais (foros).


     En segundo lugar, unificou o sistema político e concentrou nas súas mans todo o poder, que exercía a través dos seus ministros e funcionarios.


     O territorio español dividiuse en provincias, cada unha das cales era gobernada por un capitán xeral, nomeado polo rei.


     Na segunda metade do século XVIII reinou en España Carlos III, que se preocupou pola modernización e o aumento da riqueza do país. Por iso fomentou o desenvolvemento da agricultura, da industria e do comercio.

martes, 17 de abril de 2012

El siglo de oro


El siglo de oro

La poesía en el siglo de oro:
Estéticamente, el barroco se caracterizó, en líneas generales, por la complicación de las formas y el predominio del ingenio y el arte sobre la armonía de la naturaleza, que constituía el ideal renacentista.

Lope de Vega

Lope Félix de Vega y Carpio nació en Madrid en el año 1562. Fue niño precoz ya que desde la tierna infancia demostró facilidad para las letras, escribiendo tanto en español como en latín poesías, traducciones y primeras comedias. Aunque de cuna humilde, su destreza literaria lo llevó a codearse con la nobleza de la época. Falleció en Madrid en 1635.

Francisco de Quevedo

Francisco Gómez de Quevedo Villegas y Santibáñez Cevallos, conocido como Francisco de Quevedo. Madrid,14 de septiembre de 1580 fue un escritor español del siglo de oro. Se trata de unos de más destacados de la historia de la literatura española y es especialmente conocido por su obra poética, aunque también escribió obras narrativas y obras dramáticas. También tiene una gran obra pícara: El Buscón.
Falleció el 8 de septiembre de 1645

Garcilaso de la Vega.

Garcilaso de la Vega (Toledo, entre 1498 —quizá algunos años antes a partir de 1494— y 1503Niza, Ducado de Saboya, 14 de octubre de 1536 ) fue un poeta y militar español del Siglo de Oro, considerado uno de los escritores en español más grandes de la historia. A mi personalmente me gustaría recomendar uno de sus sonetos llamado Apolo y Dafne.


Miguel de Cervantes


Miguel de Cervantes Saavedra (¿Alcalá de Henares?, 29 de septiembre de 1547Madrid, 22 de abril de 1616) fue un soldado, novelista, poeta y dramaturgo español.
Es considerado una de las máximas figuras de la literatura española y universalmente conocido por haber escrito Don Quijote de la Mancha, que muchos críticos han descrito como la primera novela moderna y una de las mejores obras de la literatura universal. Se le ha dado el sobrenombre de «Príncipe de los Ingenios».
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez (Sevilla, hacia el 5 de junio de 1599[1]Madrid, 6 de agosto de 1660), conocido como Diego Velázquez, fue un pintor barroco, considerado uno de los máximos exponentes de la pintura española y maestro de la pintura universal.
Pasó sus primeros años en Sevilla, donde desarrolló un estilo naturalista de iluminación tenebrista, por influencia de Caravaggio y sus seguidores. A los 24 años se trasladó a Madrid, donde fue nombrado pintor del rey Felipe IV y cuatro años después fue ascendido a pintor de cámara, el cargo más importante entre los pintores de la corte. A esta labor dedicó el resto de su vida. Su trabajo consistía en pintar retratos del rey y de su familia, así como otros cuadros destinados a decorar las mansiones reales. La presencia en la corte le permitió estudiar la colección real de pintura que, junto con las enseñanzas de su primer viaje a Italia, donde conoció tanto la pintura antigua como la que se hacía en su tiempo, fueron influencias determinantes para evolucionar a un estilo de gran luminosidad, con pinceladas rápidas y sueltas.




viernes, 13 de abril de 2012

Obra de teatro


A torre do demo

(Na torre do demo)

Corbillón: ¿Que pode facer hoxe?,xa non sei que cousa malvada facer. Xa matei un dragón, xa destruín un reino...¿Que me queda por facer?Xa o teño raptarei a princesa Marta.

(mentres tanto no reino)

Rei: Princesa ven aquí téñoche que encomendar unha gran tarefa.

(entrando na escena)
Princesa: ¿Cal é esa tarefa meu pai?
Rei: Tes que ir a xunto do cabaleiro Ivan e dicirlle que estamos en guerra con Roma.
Princesa: Vale meu pai irei.
(Vanse de escena)
(Corbillón entra en escena)
Corbillón: Así que a princesa sae sola do castelo e o mellor momento para collela, escondereime por aquí.
(A princesa sae do castelo)
Princesa: Por fin saín do castelo, agora podei ir a ver a o meu amor.
Corbillón: Princesa agora eres miña. Cerbero.
Princesa: Soltameeeee.
Corbillón: Cálate xa vasme romper os tímpanos.
Princesa: Non me da a ganaaaa.
Corbillón: Cerbero collela xa.
Cerbero: E que pesa moito.
Princesa: Me estas chamando gorda.
Cerbero: Sinceramente...Si.
Corbillón: Deixar xa de pelexar e collela.
Cerbero: Vale.

(Chegando a torre)
Cerbero: Xa non podo máis con esa gorda.
Princesa: Eu non son gorda solo estou un pouco rechea.
Corbillón: Calades xa o os converto en sapo que para algo son demo.

(Xa na cima)
Cerbero: Hai meus osiños como me doen.
Princesa: (dubitativa)¿Para que me queres?
Corbillón: Querote para atraer a o cabaleiro Iván. E así quitarlle a sua gran espada.
(Mentres tanto no castelo)
Rei: Fai xa moito que non chega a princesa ¿pasarialle algo? Non sei pero mandarei un garda a buscala.
(O garda chega ao castelo do cabaleiro)

Garda: ¿Viche a gran princesa?
Cabaleiro: Non aquí non chegou nadie.
Garda: Pois irei a buscala.
Cabaleiro: Eu tamén irei. Cabalo ven aquí.
(Entra en escena)
Cabalo: Xa bou.
Cabaleiro: Apura que temos que rescatar a princesa.
Cabalo: Veña monta que vamos.
(Saen de escena)
Corbillón: Cerbero fai que cale xa esa princesa.
Cerbero: Non podo, non podo xa me doen as miñas orellas como grita.
Princesa: Se me soltades calo.
Cerbero: Vamos a liberala.
Corbillón: Nin se che ocorra Cerbero se non che corto a cola.
(Mentres tanto no bosque.)
Cabalo: Baixa xa ou te tiro.
Cabaleiro: Non, eu nunca me baixo do meu cabalo mentres buscamos a alguén.
Cabalo: Así que si.(O cabalo se levanta e tira ao cabaleiro)
Cabalo: Xa te avisei.
Cabaleiro: Para xa que quero subir a o teu lombo.
Cabalo: Para que se xa esta hai o castelo de Corbillón e mira alí esta a princesa.
Cabaleiro:Xa vou a por ti princesa.
(Xa na cima.)
Cabaleiro:Mima como cansa subir esta torre.
(Sona o ruído dun ascensor.)
Cabalo: Que cansado estas. ¿Subiches polas escaleiras?
Cabaleiro: Si.
Cabalo: Jajaja. ¿Non viches o ascensor?
Cabaleiro: Non.
Corbillón: Cabaleiro.
Cabaleiro: Corbillón.
Corbillón: Cerbero atacalle.
(O cabaleiro saca a espada e o cerbero lle traba de alí a cinco segundos o cabaleiro morre. )
Corbillón: Por fin teño a gran espada.
(Aparece o rei e mata a Corbillón)
Rei: Por fin matei a mala besta deste mundo.
Princesa: Moitas grazas meu pai, pero aun
así meu gran amor esta morto.
Rei: Xa o sei cariño meu, pero agora vamos para a casa. Logo gardarei esta espada.
Cerbero: Pobre amo meu, bueno agora queda todo esto para mín.
(Xa no castelo)
Rei: Hoxe celebrarei unha festa en honor a morte daquel malvado demo.
Cerbero: Agora e o meu momento para envelenar a o rei.
(Ao día seguinte o rei morre)
Princesa: Que mala sorte teño.Buaaaaa.
Cabalo: ¿Agora eu con quedo?
Cerbero: ¿E eu con quen?
Princesa: Podedes quedar conmigo.
Cabalo: Paréceme ben, ¿e a ti?
Cerbero: A min tamén me parece ben.
Princesa: Vale, decidido quedades comigo pero tedes que ter un nome. O cabalo pódeste chamar Neve xa que eres branco.
Neve: Vale.
Princesa: E ti cerbero pódeste chamar Fogo polo teu color vermello.
Fogo: Vale paréceme ben.